Stanisław Janke - wieloletni pracownik DLP w Białowieży |
Stanisław Jenke – magister inżynier leśnictwa, wieloletni pracownik Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży.
Urodził się 5 listopada 1895 roku w Przeworsku. Świadectwo dojrzałości otrzymał w 1914 roku w gimnazjum w Żywcu. Po wybuchu wojny został powołany przez władze austro-węgierskie do służby wojskowej. Walczył na różnych frontach. W 1916 roku wstąpił do wojska polskiego, z którego został zdemobilizowany w listopadzie 1920 roku. Rozpoczął studia na Wydziale Lasowym Politechniki Lwowskiej, ukończył je w roku akademickim 1924/25 z dyplom inżyniera leśnika.
Z dniem 1 maja 1925 roku rozpoczął pracę na terenie Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży. Pracował tutaj nieprzerwanie do wybuchu II wojny światowej, piastując różne stanowiska. Początkowo był praktykantem techniczno-leśnym, później – od 1926 roku – leśniczym w Nadleśnictwie Jałowskim. W 1928 roku został asesorem, a od stycznia 1929 roku adiunktem w DLP w Białowieży. W latach 1933-1934 pracował jako nadleśniczy w Nadleśnictwie Hajnówka. W 1935 roku został inspektorem DLP Białowieża (pełnił wówczas funkcję kierownika Biura Organizacji i Inspekcji), a w 1936 roku powołano go na zastępcę dyrektora Lasów Państwowych, którym był wówczas Karol Nejman.
Stanisław Jenke położył duże zasługi przy zagospodarowywaniu Puszczy Białowieskiej, zniszczonej podczas I wojny światowej i w pierwszych latach powojennych wskutek eksploatacji prowadzonej przez firmę „Century”. Czynnie uczestniczył także w życiu społecznym Białowieży. We wrześniu 1935 roku wziął udział w zawodach strzeleckich, zdobywając II nagrodę. Rok później wszedł w skład zespołu, który na zawodach wywalczył II nagrodę zespołową. W 1936 roku był przewodniczącym Komitetu Obchodu „Dnia Lasu” w Białowieży. Uczestniczył też w otwarciu sezonu sportowego Przysposobienia Wojskowego w Grudkach. W maju 1937 roku wziął udział w I zjeździe przyjaciół regeneracji tarpanów. W tym samym roku został powołany na zastępcę przewodniczącego Komisji Egzaminacyjnej dla kandydatów na stanowiska III kategorii w państwowej służbie leśnej, ochronnej i technicznej (podleśniczych i leśniczych) w DLP Białowieża. We wrześniu 1937 roku był przedstawicielem Dyrekcji LP w Białowieży na otwarciu świetlicy ludowej w Podolanach, wygłosił wówczas przemówienie i przeciął wstęgę. Wspomagał datkami pieniężnymi budowę bursy szkolnej dla dzieci pracowników leśnych w Białowieży.
Po objęciu administracji Puszczy Białowieskiej przez władze radzieckie we wrześniu 1939 roku, w dalszym ciągu pracował w zarządzie Puszczy. W dniu 10 stycznia 1940 roku, na miesiąc przed wywózką administracji leśnej w głąb ZSRR, przeniósł się na własną prośbę do przedsiębiorstwa „Lwowles” we Lwowie.
W kwietniu 1940 roku, w drodze repatriacji, wyjechał w rodzinne strony do Przeworska. W okresie od 1 maja 1940 do 30 lipca 1944 roku pracował na stanowisku nadleśniczego nadzorczego w Łańcucie. W tym czasie brał czynny udział w ruchu oporu. Z dniem 1 sierpnia 1944 roku objął stanowisko nadleśniczego w lasach Ordynacji Łańcuckiej, zaś po upaństwowieniu tych lasów, stanowisko nadleśniczego Nadleśnictwa Państwowego Łańcut, a następnie inspektora w Dyrekcji Lasów Państwowych w Rzeszowie.
W 1945 roku brał czynny udział w organizacji administracji lasów państwowych na Ziemiach Odzyskanych. Po krótkim pobycie w Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych, w październiku 1945 roku otrzymał nominację na stanowisko dyrektora DLP w Lublinie, na którym pozostawał do 31 stycznia 1950 roku. Następnie został powołany do pracy w Warszawie, gdzie brał czynny udział przy organizowaniu na nowych zasadach Państwowej Centrali Drzewnej „Paged”, Centralnego (Naczelnego) Zarządu Lasów Państwowych i wszystkich pochodnych jednostek organizacyjnych, kierując w nich wydziałami użytkowania lasów bądź pozyskania drewna. W dniu 1 listopada 1968 roku odszedł na emeryturę.
Odznaczony został Srebrnym i dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi, a także Medalem X-lecia Polski Ludowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz honorową złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Leśnego i wieloma innymi wyróżnieniami.
Po wojnie dwukrotnie odwiedził Białowieżę – przebywał tutaj w dniach 17-19 czerwca 1958 roku oraz 22 i 23 października 1965 roku.
Stanisław Jenke zmarł nagle 31 października 1969 roku, w wieku 74 lat. (oprac. Piotr Bajko)