Czasopismo z 1922 roku partyzantów białoruskich, którego redakcja miała się mieścić w "Głównym Sztabie Białoruskich Partyzantów w Puszczy Białowieskiej".

   Była to bojówka 24 lub 15 bojówkarzy (źródła podają sprzeczne informacje), grupy białoruskich chłopów nie godzących się z otaczającym ich poniżeniem oraz nędzą. Używali również nazwy "Bractwo Włościan Białorusinów". Dowódcą grupy był H. Szymaniak – „Skamaroch”, nazywający się też atamanem, a zastępcą A. Tomaszuk. Działalność tej grupy była w zasadzie incydentem. 17 kwietnia 1922 oddział podpalił składy drewna na 102 kilometrze linii kolejowej Czeremcha – Hajnówka. W tym samym czasie nieznani sprawcy spalili most kolejowy na Narewce w okolicy Białowieży.  Przypuszczalnie było to dziełem tych samych bojówkarzy. To wydarzenie prawdopodobnie leży u podłoża niesłusznego nazywania rozebranego mostu drogowego na Narewce „spalonym mostem”.

   Najgłośniejszą akcją oddziału był napad na miasteczko Kleszczele w nocy z 28 na 29 kwietnia 1922 roku. Zginęli wtedy dwaj policjanci i osoby cywilne. Oddział zrabował broń i inne dobra (m.in. chomąta, umundurowanie, pieniądze, wódkę, furmankę), z którymi wyjechał do puszczy. Dnia 6 maja 1922 r. oddziały wojska i policji okrążyły w Puszczy Białowieskiej partyzantów "Skamarocha" i po krótkiej walce ujęły część osób. Kilku innym udało się uciec i wrócić do swoich wsi. W czasie obławy w Puszczy Białowieskiej policja odnalazła kryjówkę oddziału "Skamarocha". Znaleziono w niej m. innymi list z ostrzeżeniem przed wywożeniem drewna z Puszczy Białowieskiej, który był wysłany do Wileńskiej Dyrekcji Kolei Państwowej. (opr.: Janusz Korbel na podstawie opracowania Jerzego Kaliny)