Dom Marszałkowski w Białowieży w 1915 roku. Siedem lat później w jego suterenie urządzono warsztaty Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego.

 Państwowa Szkoła Przemysłu Drzewnego w Białowieży funkcjonowała w latach 1922-1924. Powołana została Rozporządzeniem Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z dnia 18 września 1922 r. W rozporządzeniu tym, które zostało opublikowane w „Dzienniku Urzędowym MWRiOP” – nr 29 (98) z 14 listopada 1922 roku, str. 520 (poz. 336), czytamy:

„Otwieram Szkołę Zawodową w Białowieży pod nazwą „Państwowa Szkoła Przemysłu Drzewnego w Białowieży”.

Szkoła ma na celu przygotowanie teoretyczne i praktyczne uczniów w zawodach, dotyczących ręcznej i mechanicznej przeróbki drzewa, oraz destylacji drzewnej, Szkoła obejmować będzie 3 klasy zasadnicze i klasę przygotowawczą. W szkole obowiązywać będzie „Tymczasowy statut” (normalny) państwowych szkół rzemieślniczo-przemysłowych (Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z dnia 30 /III. 1921 r. Nr. 3 (46) str. 14).

Warszawa, dnia 18 września 1922 r. (L. 8589/22 D. III).
Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego
(-) Dr. Kumaniecki”.

O powołaniu nowej szkoły w Białowieży poinformowała m.in. wydawana w Warszawie „Gazeta Rzemieślnicza” (nr 48 z 30 listopada 1922 roku, str. 9).

Zajęcia teoretyczne w białowieskiej zawodówce odbywały się w nieistniejącym już budynku szkoły powszechnej (spłonął on w nocy z 20 na 21 grudnia 2005 roku) w Białowieży, natomiast warsztaty mieściły się początkowo w suterenie Domu Marszałkowskiego, następnie przeniesiono je do poniemieckiego garażu na terenie Parku Pałacowego. Szkoła specjalizowała się w zawodzie: stolarz budowlany, ponieważ na tym terenie były odpowiednie warunki do pozyskania i przetwarzania drewna.

W pierwszym roku do szkoły uczęszczało 14 uczniów (sześciu z Białowieży, pięciu z Teremisek i trzech z Pogorzelec). Kierownikiem szkoły był Leon Abramowicz, inżynier budowy mostów.

W 1924 roku, po dwóch latach funkcjonowania, szkoła została przeniesiona do Hajnówki. Głównym tego powodem był brak odpowiednich pomieszczeń do nauki. Negatywną rolę odegrały też miejscowe trudności komunikacyjne, które ograniczały rekrutację uczniów. (Oprac. Piotr Bajko)

Galeria