Inspektor Maksymilian Doubrawski ze swoimi posokowcami.

Nadleśniczy, inspektor łowiectwa w Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży.

Pomimo ważnej roli, jaką odgrywał w życiu międzywojennej Białowieży, zachowało się o nim stosunkowo niewiele informacji.

Pochodził prawdopodobnie z terenów Galicji.

  Z „Sylwana” (nr 11/1912), dowiadujemy się, że Maksymilian Doubrawski we wrześniu 1912 roku zdał egzamin przed komisją egzaminacyjną dla pomocników w służbie leśnej ochronnej i technicznej w Przemyślu, z wynikiem dostatecznym.

  W rocznikach „Kalendarza Leśnego Informacyjnego” z lat 1926, 1927 i 1928, znajdujemy informację, że w tym okresie M. Doubrawski pracował na stanowisku nadleśniczego Nadleśnictwa Wiadotupickiego (DLP Białowieża).

   W 1933 roku pełnił przez krótki okres obowiązki nadleśniczego Nadleśnictwa Iwacewicze (DLP Białowieża), następnie został nadleśniczym tegoż nadleśnictwa.

   W 1933 roku podczas uroczystości związanych ze św. Hubertem w Spale otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi.

   Od 1935 roku Maksymilian Doubrawski pracował już na stanowisku inspektora łowiectwa w Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży. Po przejściu na emeryturę długoletniego i zasłużonego łowczego Puszczy Białowieskiej, Stefana Charczuna, objął jego funkcję. Kierował Referatem (Oddziałem) Łowieckim.

   „Ilustracja Polska” (nr 11/1936) przedstawia M. Doubrawskiego jako „człowieka o dużym zamiłowaniu i wiadomościach z dziedziny łowiectwa”. A dalej dodaje: „Pan Doubrawski jeszcze jako nadleśniczy Nadleśnictwa Iwacewicze dużo czasu poświęcał łowiectwu i na tym polu doszedł do bardzo dobrych wyników, powierzenie więc jemu stanowiska łowczego należy do szczęśliwych posunięć”.

  M. Doubrawski organizował polowania reprezentacyjne w Puszczy Białowieskiej w latach 1936-1939. On też składał prezydentowi RP Ignacemu Mościckiemu raporty o wyniku polowania podczas uroczystych przeglądów zwierzyny, urządzanych przed pałacem w Białowieży.

  Mieszkając i pracując w Białowieży, prowadził hodowlę posokowców, które były oczkiem w jego głowie.

  Opiekował się hodowlą łosi w Puszczy Białowieskiej. Osobiście sprowadzał je z Ordynacji Dawidgródeckiej. Organizował i nadzorował prowadzone tutaj od 1936 roku prace nad regeneracją tarpana leśnego. Czuwał także nad przebiegiem prac związanych z restytucją żubra oraz ponownym wprowadzeniem do Puszczy niedźwiedzia.

  Uczestniczył czynnie w organizacji I Zjazdu Przyjaciół Rezerwatu do Regeneracji Tarpana, który odbył się w Białowieży 9 maja 1937 roku. Z kolei na walnym zebraniu Polskiego Oddziału Międzynarodowego Towarzystwa Ochrony Żubra (20 listopada 1938 roku) został wybrany do Zarządu Polskiego Oddziału MTOŻ.

  We wrześniu 1937 roku dwukrotnie podprowadzał prof. Feliksa Nowowiejskiego na rykowisko jeleni, podczas dwutygodniowego pobytu kompozytora w Białowieży.

  W 1938 roku M. Doubrawski otrzymał węgierski Krzyż Oficerski, przyznany mu przez Regenta Węgier Mikloša Horthy’ego, w podzięce za bardzo dobrze zorganizowane polowanie.

  M. Doubrawski wspomagał finansowo budowę bursy w Białowieży.

  W Białowieży mieszkał w Domu Łowczego, który znajdował się na terenie Parku Pałacowego, pomiędzy Domem Marszałkowskim a dawną stajnią. Budynek ten spalił się w 1940 roku (wg inf. ustnej Zofii Pokackiej z 10 marca 2002 roku).

  Maksymilian Doubrawski zginął w 1939 roku z rąk Sowietów. Informację taką znajdujemy na str. 271 w książce „Leśnictwo polskie w okresie drugiej wojny światowej” (Warszawa 1967). (Oprac. Piotr Bajko)

Galeria